canım arkadaşım...

aslında ne kadar da büyük ve önemli bir yere sahipsin hayatımda bir bilebilsen... ben pek borçlu hissetmem... ama borcumu da unutmam... geç de olsa öderim de... ama sana karşı hissettiklerim borçluluktan da öte... çok daha derin... sen çocukça sevinçler yaşatansın, çocukluk hayallerimi gerçekleştiren... ne kadar da önemli bir boşluğu doldurmuş ve açlığı bastırmıştın... sen bile bilemezsin... ben bile yeni yeni farkına varıyorum... minnettarlığımı gösteremedim sana belki gösteremeyeceğim ama sırf bunlar için bile katlanılır sana:) zaten kopmak ne mümkün??? bazen bana birnin "ah"ı gibi geliyorsun... hayatımda en uzun kalansın... bu kadar yoğun ve bu kadar uzun... yakınlıkla uzaklığın içiçe geçtiğisin... aslında doldurduğun boşluğu yaratanların yükünü hafiflettin ve benim nefret yükümü de... ya da hayalkırıklıklarımın sayısını azalttın... bana rağmen hem de... belki senin de hayatında boşluklar var doldurulmasını istediğin ve çocukça sevinçlerin var kursağında kalan yaşamak istediğin... ama ben canım arkadaşım :( bu konuda pek de iyi değilim... biliyorsun hayatımda en gerildiğim anlar birilerine hediye almaya kalkıştığım zamanlardır ki aslında insanları sevindirmeyi ben de seviyorum ama hep onların sevinmek yerine yermeyi sevmeleri yüzünden o bile büyük bir stres oldu hayatımda... stres... bütün sevdiğim ve hep yapmak istediğim ve hep olmak istediğim herşey gibi... en tatlı rüyamı da çevirdiler kabusa... istemiyorum eğer öyle olacaksam ben de büyüdüğümde küçüklerime, benden kopacaklara... çok da çekilecek kahır değil zaten ya... herneyse...
canım arkadaşım, sana minnettarlığımı, hayatıma kattıklarını ve nasıl da şu hayatta şimdiye kadarki EN BÜYÜK hayallerimi gerçekleştirdiğini anlatamam... ve bendeki BÜYÜK yerini... ben istemedim hiç borçlu hissetmemek için ama borçlu hissetmekten çok çok çok öte hissettiklerim ve basit bir iyilikten çok çok çok öte yaptıkların benim için... Umuyorum ki Allah'ım da sana çocuk sevinçleri yaşatsın ve umduğundan çok öte mutluluklar versin...