Sevgi, yok olan benlikte var olan varlıktır....

ALAbilmeyi ve OLAbilmeyi diliyorum...

Sevgiyle KABUL edebildiğimi görmek isityorum....  hem huzurun hem de sevginin en büyük halini herzerresinde hücrelerimde hisssederek...

SEVGİ, bütün olmanın kendisi...

SEVGİ'nin olduğu yerde aslında göz birşey görmez...

Gözün Gördüğü sevdiğinin Gözlerinden Kendine bakan Gözler...  Bütünlüğünde sana dönen ve ve hem de onu saran ve aslında sen ve onun ben olduğu... bütün zaten... Sevginin kendisi...

Sevebildiği insanı baştan aşağı kaplamaktır Yüreğinden çıkan Sevgiyle...

Sevgi görmez, dokunmaz, sevgi yok olmak... yokluğunda var olmak...
Sevgi, yok olan benlikte var olan varlıktır....

ve bedenin üzerine çıktığında hissedilebilir, bedenden sıyrıldığında Sevilebilir...

Bedeni sevemezsin... Sevdiğini sandığın nefsidir... Kalbii olan bedenin içindeki Varlığı sever...

ondandır sarışını sevmesen de içindeki varlığı sevdiğinde evet dediğin...
ondandır kısa sevmesen de içindeki varlığı sevdiğinde çekildiğin...

insan bedeni sevemez ancak içindeki varlığı, ruhu sever...
zaten beden sevemez... varlık sever...

varlığın sevdiğinden habersiz severiz ve sonra defalarca bedene düşeriz...
bedeni sevmeye çalıştığımızda ise nefsin esaretiyle çirkenleşir karşımızdaki,
beğenmeyiz, yaşlanır, şişmanlaşır, kelleşir, konuşmasını sevmezsin, yemesini, içmesini sevmezsin... itici gelmeye başlar...

çünkü sevgiyi varlık sevdi ama sen ısrarla uykuya / bedene dalıp dalıp sevgiyi nefse dönüştürürsün...

bedeni değil içindeki varlığı sevdiğini hatırlarsan eğer... yeniden sevebilirsin, huzura kavuşabilirsin...

ve şükredebilirsin varlığına...

ama bedende kalırsan, hep şikayette ve eleştiride kalırsın... ve sonra mutsuz süreç ve sonuçla yaşamına mal edersin... ya da bir bölümüne yaşamın....